Mübarek 3 ayların içindeyiz. Yine ömrümüzden, bereketiyle bir Ramazan ayı daha geçecek inşallah.

Sanki memleketimin insanları daha bir maneviyatına düşkün gibi bu yıl. Ya da son bir kaç yıldır diyelim.
  
On bir ayın sultanının gelmesine az kaldı ve her evde hazırlıklar başladı. Oruç tutmanın yanı sıra nefsimizi de dize getirmek için uğraşacağız evel Allah. İslamiyet’i en derinden en güzelinden yaşamayı nasip etsin Rabbim bizlere.

Yurt dışında ikamet ettiğim yıllarda yüreğimi en ezen, beni en zedeleyen şey Ramazanları ve diğer bütün mübarek günleri, geceleri tavında tam tadında içime sindire sindire yaşayamamak olmuştur.

Ne çok özenirdim Pazar günleri kiliseye giden pırıl pırıl giyinmiş ailelere.

Kimse bana kızmasın ama bizim yurt dışında bilhassa Amerika’da yaşayan vatandaşlarımızın asimilasyonu kaçınılmaz olmuş.

Bir sonraki jenerasyonu beklemeye ne hacet?

Zaten kendi kendilerine bir inkarın içine düşüyorlar.

Sanki uçağa biner binmez birçok manevi değer kendilerini terk edercesine geliyorlar orada yaşadıkları yerlere.

Bilmem kaç sahuru tek başıma yaptım ve hatırlamıyorum kaç iftarımı yine yalnız açtım ben oralarda.

Kurban bayramlarında İranlı birkaç dostumun peşine takılıp hiç tanımadığım insanlarla bayramlaştığımı bilirim ben.

En yakınlarımda bulunan aynı dili konuştuğum insanların umurlarında değilken, kandil geceleri ben İslamiyet’i sonradan kabul etmiş birçok Amerikalı ile helalleşip ilahiler söylediğimi bilirim.

Koca bir kuyunun içine düşmemek için SIMSIKI tutunup geleneklerimize göreneklerimize, dualarımı çoğalttığımı bilirim dimağımda.

Ne havasını sevdim ben oraların ne de tadı tuzu oldu yediğim ekmeğin.

Birçoğu özenirken benim halime ben ya sabır çekiyordum.

Kimse elimi kolumu bağlamadı elbette ya da kafama silah doğrultan da yoktu amma velakin çok da seve seve kalmadım oralarda doğru söylemek gerekirse.

Belki de yitip gitmekten korktum.

Ben de diğerleri gibi yarım yamalak bir Türkçe ile yeni gelen sabahı karşılamaktan ürktüm belki de.

Evlatlarını okula götürürken “bye honey” diyen ya da her iki lafın arasına İngilizce bir şeyler katan, benimle aynı çocukluğu yaşamış insanlara benzemekten çekindim desem?

Aslen Ankaralıydı bir arkadaşım ama 9 yıldır San Francisco’da yaşıyordu.

Evi, ailesi ve 2 çocuğu artık oralı olmuştu.

İşte ben de bundan korkmuştum ya.

Allahım büyük sözümle imtihan etmesin inşallah ama o iki çocuk kendilerini Amerikalı sanıyorlardı.

Yani hangi dine mensup olduklarını da bilmiyorlardı ya da anne ve babasının nereli olduğunu.

Bunlar çok derin ve dalgalı mevzular.

Biraz daha yazsam belki birçok kişi kaşık kaldıracak kepçe fırlatacak.

Bence bu kadar yazmak bile cesaret işi.

Ben vatanıma dönmekten dolayı çok memnunum.

İşte uzun lafın kısası yine o güzel Ramazanlarımızdan birini yaşayacağım nasipse. Ya da müsaade ederlerse…

Başka memleketlerde yaşadığım nacarlığı yaşamamak için geldiğim vatanımda manevi değerlerimize daha fazla sahip çıkma arzumu sanırım kimse ayıplamayacaktır.

HAYIRLI RAMAZANLAR OLA İNŞALLAH.

Serdem COŞKUN / OgünHaber
serdemcoskun@ogunhaber.com