Kimin aklına gelir, yolda yürürken bir anda omuzuna kazara vurup giden adamın, bir adım ötende kanlar içinde can vereceği?  Ya da öperek yolladığınız çocuğunuzun bindiği servisin tam yanında bir otobüsün alevler içinde kalacağı!..

Ya evladınız; o otobüsün içinde olsa veya okul servisiniz alevler içinde kalsa? Onca masum insanın can çekişen çığlıkları havada yankılanırken, bir anda siren sesleri, polis telsizleri, ambulanslar etrafı sarsa?

Hayatını kaybedenleri, asfalta serip anlık ta olsa üzerlerine gazete örterken görmek, ömrünüzün sonuna kadar çat sesine bile irkilmenize sebeptir... Bindiğiniz dolmuşta, aniden bir patlama ile sıçrasanız şekerleme yaparken ya da küs olduğunuz arkadaşınız oracıkta yaşamını yitirse?

Siz, akşama ne yemek yersin diye uğurlamışsınızdır kocanızı ve televizyondan almışsındır acı haberi... Feryatlarınız, kulakları yırtarken, bu nasıl bir yangındır ki, bir hiç uğruna kaybetmişsinizdir hayat arkadaşınızı...

Bundan başka Türkiye mi var? Vallahi de yok billahi de yok! İlla kaybetmek mi gerek? İnsanın doğasında var, elindekinin kıymetini sonradan anlamak... Şakası yok bu işin... Yalvarırım silkelenin, silkelenin...

Yıllar önce Brezilya'nın San Paolo şehrinde düzenlenen bir düğüne davet edilmiştim. Tarih 2003 Şubat ayı olsa gerek. Hatırladığım en mühim anı, orada kaldığım müddetçe bir hastane odasında yatmam oldu.

Daha gelir gelmez yani uçaktan iner inmez bindiğimiz taksinin, kırmızı ışıkta durmasını kollayan  motorsikletli iki gencin bana yaşattıkları yüzünden halen, araba kullanırken bana doğru yaklaşan birşey olduğunda dünyam kararıyor.

Camıma vuran bir elin gölgesini görür gibi oldum ama daha mühimi o camın çıkardığı sesti. Hala çınlıyor kulaklarımda ve hala ona benzer bir ses duyduğumda yutkunmakta zorlanıyorum.

Taksici, camı ne oldu demek amaçlı indirince, şakağımda acı bir darbeyle soğuk bir metal hissettim. Gözümün kenarından akan kanlar arasında, elinde silahla kafamı itekleyen bu adamın ne istediğini anlayamadım ilk önce ve sonrasında kolumdaki saati almak niyetli olduklarını farkettim. Arkadaşlarım ellerinde para pul her ne varsa çanta vesaire uzatmalarına rağmen hala inatla kafama vura vura kolumu işaret ediyorlardı...

O an tek yaptığım, gözlerim kapalı Ayetel- Kürsi  okumak oldu…  Yoktum ben o an orda artık.. Şakağımda silah dayalı değildi ve kanlar akmıyordu yanağıma doğru... Allah'ım büyük Allah'ım, alma canımı bu gavur ellerde... Kurban olduğum Rabbim...

Memleketim, benim canımın anlam taşıdığı toprağım... Bayrağım, ezanım, camim, caddem, sokağım, anam, babam ... Türkçeyi çat pat konuşan ve mahallenin muzur gençlerine kızınca anadili kürtçeyi bile unutup köpüren Mehmet amcadan tutun, kendi tabiriyle karadenizli değil Laz bakkala kadar film şeridi gibi geldi gözümün önüne her şey.

Gözümü açtığımda, yeşil ışık yanmış ve motorsikletli o iki genç gitmişti... Hastanenin yolunu tuttuk... Doktor, gebeliğimin tehlikeye girdiğini ve henüz süresini bilemedikleri bir istirahatin gerekli olduğunu söyleyince ne çok ağlamıştım. Bir anda kendimi esir düşmüş bir savaş askeri gibi hissetmiştim.

Bayrağım burnumda, ezanim ciğerlerimde tütmediyse gençliğimin hayrı olmasın. Kaybedip kıymet bilme gibiydi bu bendeki... Elimi kolumu sallaya salaya yürümek vardı vatanımda şimdi ama ben hastane köşelerinde elin San Paolo'sundaydım.

...

Ankara'daki patlama ve İstanbul'un en populer yerlerinden biri olan Etiler'de yaşanan bu terör olayları, elimizi kolumuzu sallaya sallaya yürümekten men ediyor bizleri... Yapmayın ne olur, Yalvarırım yapmayın... Gelin kardeş kardeş yaşayalım. Kardeş kardeş yaşatın bizleri ne olur değerli devlet büyüklerim. Çareler bulun, imkansızları delin ... Dünden beri ağlıyorum. Saçımın telinden ayağımın tırnağına kadar hissederek söylemek istiyorum... Brezilya'da gündüz vakti yaşadığım bu olay tamamen bir gasp vakasıydı. Para sebepli bir eşkiyalık.

Memleketimde güpegündüz yaşanan bu dehşetler peki ne için? Sebebi ve sonucu kardeşlik ilkesinden tamamen uzak geliştiği için bu hallere düşüyoruz.

DİN KARDEŞLERİM... Gelin, kendimize yapılmasını istemediğimiz hiç bir şeyi başkasına yapmayalım. Bu bizim dinimizin temelini açıkça anlatan en yakın cümle olduğuna göre... Buradan yola çıkarak daha da geç kalmayalım... Lütfen, lütfen...

(Hepinizden özür diliyorum ama bir acı gerçek ve tamamen istatistik bir yargıdır ki içinde cinsel içerik bulunan her yazı başlığı, ölüm kalım meselelerinin anlatıldığı başlıklardan bile daha çok dikkat çekip, okunuyor. Bu sebepten, başlığımızın bu çok mühim konu ile yakından  uzaktan alakası yoktur. Amaç, sesimizi daha fazla kişiye duyurmaktan başka bir şey değildir.)

Serdem Coşkun - Haber 7
serdemcoskun@gmail.com