Ben ağlayacak diye düşünürken O; minik gözleriyle bir bana baktı bir annesine sonrasında olur böyle şeyler edasıyla arkasını döndü ve başka arabaların camlarına ağzını yüzünü dayayıp dilenmeye devam etti... Hava nasıl soğuk ve sert bir ayazdı anlatamam.

Arabanın içinde olanı biteni izlerken bu çocukların bir iken nasıl bir anda üç beş tane olduklarını da öğrendim. Siz, aracınızın kapısına yapışıp camınızı tıklatan ve ısrarla gitmeyen paltosuz ve ayakkabısız bu üstübaşı rengarek, kat kat giydirilmiş çocuğa yürekten üzülme hissi ile doluyken eliniz cebinize doğru gittiyse şayet onun bir sinyali ile tüm çocukların etrafınıza doluştuğunu görebiliyorsunuz. ‘Gelin burdan iş çıkar' mantığının en ilkel şekilde paylaşımının örneği yani...

Onlarla mücadele edeyim derken, gençten biri elinde pet şise ve cam silecekle beliriveriyor. Siz ufalıklarla uğraşırken o çoktan suyu camınıza boşaltmış ve silmeye başlamış oluyor. Bu arada alt tarafı bir kırmızı ışık müddetince orada olduğunuzu düşünüyor lakin neden hala yeşil yanmadı diye de hayıflanıyorsunuz. Sizin bizim bilmediğimizi onlar biliyorlar yani trafik lambalarının geçiş sürelerinin daha uzun olduğu yerleri bulup oralarda ‘ Tezgah açıyorlar'. Bu sebepten o ışık bir türlü yeşile dönmüyor azizim...

Arabanızın etrafında bir sürü çocuk ve birkaç genç varken onlar yetmezmiş gibi kucağında bebeği ile bir kadın çıkageliyor.. O soğukta eli yüzü açıkta kalın bir battaniyeye sarılı bebeğin annesinin sözleri etrafta yankılanmaya başlıyor...

Hepsi bir araya gelince... Kulaklarınızdan vicdanınıza doğru hamle yapan bir kısmı trajikomik bir kısmı duygu sömürüsü yarısı yalan dolan birazı da gerçek olan şu kelimeler kafatasınızın içinde dans ediyor;

-Abla nolur abla, ekmek alıcam... Açım.

-Abla ona verme benim kardeşlerim var, bana ver.

-Ablaaaa, ablaaaa .... Abla dedimmm

-Sileyim mi güzel ablam?

-Güllerim güzel ama sen daha güzelsin prenses.

-Allah rızası için bebeğe süt alacağım... Babası ayyaşın teki.

-Hadi be Sibel Can bakışlım...

-Ablaaa ... ablaaaa üşüdüm.

-Abla nolur be abla...

-Yasin duası vereyim mi güzel ablama?

Artık yeşil ışık yansa da nafile... Çünkü siz çoktan etrafınızdakilerin sizi izliyor düşüncesine kapılmış ve en azından çocuklara üçbeş kuruş vereyimin ızdırabı ile bir beyin dayağı yemiş oluyorsunuz.

 Zaten ‘Git' desenizde gitmeyen bu topluluk sizin çapınızdan eli boş dönüyorsa şayet genelde ‘Dönüşte vericem' sözünü almadan ayrılmıyor. Ayrılanların çoğu eğer gitmeleri için sesinizi yükseltmişseniz size küfür sallamadan da gitmiyor. 5 yaşındaki çocuğun ettiği küfürleri bir duysanız inanamazsınız. Derbi maçlarında yok öylesi!.

Bela okuyanlar da cabası... ‘Allah rızası için, Allah be... versin abla...'

Gururlarına dokunuyormuş bağırmanız!. E sen otuz saniyede otuz yıllık acıtasyon ile ısrarla kıyımda köşemde yalvararak dolanırken ve ben sana gayet sessiz kafa işareti ile ‘Yok istemem' hareketi yaparken görmezden geliyorsun da camı indirip ‘İstemiyorum, silme' deyince mi gurur yapıyorsun? Sen laftan anlıyor musun ki?

Birken bir anda mantar gibi çoğalan bu ülkem insanının herşeyine eyvallah derim demesine de ‘Çocuk dilenciler ve hırsızlar' yetiştirmesine susmak taraftarı değilim.

‘Hayır' nedir bilmeyen ve tamamen para cukkalamaya programlanmış bu yavrularımızın suçu günahı yok. Bebek yaşta annesinin kucağında dilenmeye başlamış ve ne gördüyse onu yapmaya da devam etmeye zorlanmış. Siz hiç ‘Bana yardım edin, beni zorla dilendiriyorlar' diyen bir çocuğa rastladınız mı? Diyemez ki... Evvela korkusundan diyemez sonra da sahip çıkanı bulamayacağını düşündüğünden... Ama öyle değil artık.

Çok karışık bir durum çok derin bir mevzuu...

Çocuklar ‘Sünger' gibidir... Aile ne verirse, etrafından ne görürse onu çeker ve emer. Nesilden nesile aktarılarak giden ‘Ne görürsen onu yaparsın' mevzusu işte en çok böyle durumlarda kalbe batar.

Bu çocuklar başlarında anaları babaları olmalarına rağmen sokakları ev, sarp ve çetin yolları oyuncak bellemiş. Dilenmek bir hayat biçimi onlar için... Büyüklerinden yadigar, çocuklarına bırakacakları bir miras gibi adeta...

Hayvanları korumak için ayaklananlara, sokak çocukları için seferber olan derneklere, yetimlerimiz için iş başında olan kurumlarımıza seslenmek istiyorum.

Çalarak ve dilenerek yaşamaları gerekli olduğu inancı ile büyütülen ama çocuk oldukları için masumluğu üzerlerinde barındıran ve belki de bu yüzden bu davranışlarına göz yumulan bir insan topluluğu ile karşı karşıyayız.

Devletimiz 18 yaş altı çocuklar için gerekli tüm güvenceleri hazırlama açısından daha önce kimsenin etmediği kadar büyük yollar katetti. Bizler de dilenmeyi ve çalmayı yaşam şekli haline getirmiş bu çocuklar için 155' i arayıp, onları bu yola sevk edenler için suç duyurusunda bulunabilir ve işin takibini bırakmayabiliriz.

Unutmamalıyız ki her çocuğun mayası temiz ve doğası masumdur.

Benden bu kadar...

Hayatı savaş alanı gibi görüp, sokaklarda dilendirilen ve sizden para koparmadan yanınızdan ayrılmaması söylenen bu çocuklar için neler yapmalıyız noktasında okurlarımızın fikirleri çok mühimdir.

Noluur Allah rıza için çözüme götürecek yorumlar verin ağbilerim, ablalarım... Noluurr...

Serdem Coşkun- Haber7

serdemcoskun@gmail.com