Yıl 1994.. Elimde kırmızı poşetten yapılma su borusuna geçirilmiş bir bayrak. Delice sallıyorum. Anadol'dan bozma bir araba geçiyor, içinde Mustafa amca, Hayreddin abi. Hoparlör biraz bozuk olsa da melodi hiç istifini bozmadan yüreğimize değiyor, sağ elimde bayrak sol elimin bas işaret parmağını kaldırıyor avazım çıktığı kadar bağırıyorum "Refahın vakti geldi"

Arabadan anons yükseliyor "Fatih'in İstanbul’u fethettiği yaştasın" Halbuki, 11 yaşındayım. (21 olduğumda da en büyük numaram galiba üniversite kazanmak olmuştu.)

Bir anons daha: Aslanlar, mücahitler...

Geçip gidiyorlar, arkalarından bakıyorum bir yanda rahmetli Erbakan hoca, diğer yanda İstanbul Büyükşehir Belediye başkan adayı Recep Tayyip Erdoğan’ın afişleri.

Osman hoca var bizim caminin müezzini. Rahmetli Esat Coşan Hoca’nın "Bülbülüm" diye sevdiği öğrencisi. Teakwando’da Türkiye 1.’liği var.

Caminin karşısında bir de dernek var. Hem yakın dövüş hem de 32 farzı öğreniyoruz.

Aklımda yasaklı kelimeler: Şeriat, sarık, cübbe.

Perşembe akşamları yatsıdan sonra gizli gizli camide toplanıyoruz. Bir zikir halkası öyle sessiz ve vav şeklinde fikre dalıyoruz.

Zikir de fikir de aynı. Meclis dağılmadan önce ülkenin, milletin, ümmetin selameti için dua ediyoruz. Bir de Erdoğan için.

Fatih Sultan Mehmet Han’ın emanetine sahip çıkacak bir yusuf soylu lazım. Bu yüzden Erdoğan’ın kazanması için hem kavli hem fiili duada bulunuyoruz.

Üç kuruş menfaat yok. Her şey Allah rızası ve Müslümanların selameti için.

Elimde Huzur Sokağı. İlk uzun metrajlı romanı okumak için düğmeye basmışım. Bilal, Feyza, Şükran. Bilal'in arafı.

Seçim gecesi gözler televizyonda. Tüm mahallede sessiz bir bekleyiş. Acaba ne olacak? Sonuçlar açıklanıyor. İlk anda malum medyanın çarpıtmaları sonucu seçimi ANAP adayı İlhan Kesici'nin kazandığı açıklanıyor.

Herkeste bir hüzün.. Sonrasında o beliriyor. “ANAP il merkezinde kutlamalar yapılıyor ama boşuna secimi biz kazandık. Bundan sonra İstanbul yepyeni bir anlayışla yönetilecek." Refah Partisi İstanbul Büyükşehir Belediye başkan adayı Recep Tayyip Erdoğan…

İçim içime sığmıyor. Bayrağı aldığım gibi sokağa iniyorum. Mahallede bir sevinç, bir bayram havası. Sonrası hepimizin malumu. İstanbul cağ atlarken ondan sonra zulüm dönemi başladı. Osman hoca sürgüne gönderildi. Dernek kapandı. Bana neden bir şey yapmadıklarını bilmiyorum. Halbuki beni de belki Yakup Köse gibi laik Cumhuriyet’i yıkmaktan tutuklayabilirlerdi. Galiba şansım yaver gitmiş ya da gerekli delili toplayamamışlardı.

Yıl 2016… Rabbim bir şeyler karalamayı bize nasip etti. O zamandan bu zamana bizde değişen bir şey yok. Hem fiili hem kavli duaya devam ediyoruz. Yine tek kuruş menfaat beklemeden.

Bu hikâyeyi neden mi anlattım? Bu hareketin suyunu içmemiş, yanından geçmemiş, İsmet Özel, Nuri Pakdil, Cahit Zarifoğlu, Cemil Meriç, Nurettin Topçu’dan nasibini almamışların çıkıp bu hareketin içinde bir sülük edasıyla fitne yapmaları.

Bu yazı aynı zamanda son dönemde yaşananlara karşı yazılmış bir iç isyandır.

Evet bu mahalle yetiştirdi bizi. Biz bu mahallenin çocuğuyuz.

25 yıldır hayatımızda değişen bir şey yok. Yine aynı sokakta oturuyor, yine aynı hattan geçen otobüse biniyoruz. Biz bu hareketi bir ümmetin selameti için sevdik ve gönül verdik.

Cahil ve devşirme takımına son bir söz: Sahi siz kim oluyorsunuz?

serkan.ustuner@haber7.com

twitter: sustuner