Ne diyordu Cemal Süreya:

Sizin hiç babanız öldü mü?

Benim bir kere öldü kör oldum

….

Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü

Yüzümden ummazdım bunu kör oldum

Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?

17 gün oluyor onu kaybedeli. Ebedi istiratgahında İsrafil’i bekliyor. ‘Sur’a üflendiği vakit kalkacak ve inşallah yeniden buluşacağız.

Babamı, kelimelere sığdırmak çok zor. Misal onu tanımlayacak en uygun kelime ne diye düşünüyorum: Aklıma gelenler: Doğruluk, adalet, cesaret biraz da aceleci… Ama en önemlisi her daim şükür makamında olan biriydi. Kulağıma küpe ettiği en önemli işlerden biri şükürdü. Diline adeta pelesenk olmuş şu sözleri hiç aklımdan çıkmayacak " Oğlum bizden çok daha kötü durumda yaşayan milyonlarca insan var. Hep şükretmeliyiz. Daima hayatta bizden yukarıda yaşayanlara değil, en aşağıda yaşayanlara bakmalıyız. O yüzden her zaman şükür çok şükür etmeliyiz."

Evet, kesinlikle çok doğru bir adamdı. Hayatına mal olacağını bilse dahi doğruluktan, adaletten şaşmazdı. Misal bir de çok bereketliydi. Bir öğretmen maaşıyla 4 çocuğu üniversiteden mezun etti, 3’ünü evlendirdi. Bizleri ne merde ne de namerde muhtaç ettirmedi.

Kimseden korktuğunu görmedim. Hiç kimseye boyun bükmezdi. Hayatı boyunca böyle dimdik yaşadı ayakta da hakkın rahmetine kavuştu. 

Emekli öğretmendi babam. İlk göreve başlarken zorba bir milli eğitim müdürüne karşı çıkıp hakkını aradığı için sürgün edilmiş.

Sonrasında gittiği okulda yine zalim bir okul müdürünün karşısına çıkıp, düzenin böyle gitmeyeceğini, öğretmenleri baskı altına alamayacağını yüzüne haykırmış, sürgün yerinde bile adaleti sağlamış.

30 yıldan fazla elinde tozlu tebeşir, kara tahtanın önünde on binlerce çocuk yetiştirdi. Bu devlet ve millet adına birçok hayra imza attı.

Benim de ilk öğretmenimdi. Okumanın, kitabın, kalemin, kelamın en büyük servet olduğunu bana öğreten babamdı.

Sözcükleri yan yana düzenli bir şekilde sıralamak çok zor. Yaşanmışlığın verdiği her şey birer hatıra. Misal: Manavın önünden geçerken gördüğüm portakal ve nar onu hatırlatıyor. Telefonda en çok görüşülen kısmında onun adı var. Rehberimde numarası hala kayıtlı ve elim bir türlü ‘Sil’ tuşuna gitmiyor.

Galiba kelime bulmakta zorluk çekiyorum. Klavyenin tuşlarıyla karşılıklı bakışıyoruz. Sonunda benim aklıma babam geliyor ve gözyaşlarım klavyeye doğru süzülüyor.

Sonra kendi kendime soruyorum: Şimdi ben kime neyi, nasıl danışacağım? Akıl hocamdı babam. İstişarede ilk konuşulacak,  bir işin içinden çıkamadığımda ilk koştuğum adamdı. Derken aklıma yine onun sözleri geliyor “ Oğlum artık büyüdün. Bak senin de bir oğlun var. Bazı durumlarda hiç çekinme içinden nasıl geliyorsa öyle karar ver. Dualarım seninle…”

Bu dünyadan bir Ata hoca geçti. Geride bıraktığı tüm güzelliklerle, hayırlarla.

Şair’in dediği gibi

“Avâzeyi bu âleme dâvûd gibi sal

bâki kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş”

Evet canımın yarısı babam bu kubbede hoş bir sada bırakıp gitti. Ardında tam anlamıyla bir Osmanlı kadını ve 4 hayırlı evlat bıraktı. Baba bak yine seni kıskandım! Allah kabrini cennet bahçelerinden bir bahçe eylesin. O yüce sancağın altında buluşacağımız vakte kadar bekleyeceğiz ve sonrasında inşallah hasretlik bitecek.