Doğu Türkistan, Türk'ün hem öksüz hem yetim kaldığı kardaş toprağı. Sistematik olarak 60 yıldır Çin'in yok etmek için tüm gücünü sarf ettiği Doğu Türkistanlıların sesini duyan yok. İslam'a dair her şey yasak.

Gökbayrak yasak. Hatta anahtarlık olarak bile cebinde taşımak 10 yıl cezaya neden oluyor. Şimdi de insanlığın en aşağılık hali olan zamanında ingilizlerin yakın çevre sömürgelerinde yaptığı gibi genç kızlara musallat olma hali başladı.

Geç vakitlerde evlere baskın vererek ehli islam'ın namusuna saldırı başladı. Tüm bunlar olurken zavallı dünya sağır ve dilsiz. Koca bir millet herkesin gözü önünde yok ediliyor ve buna kimse ses çıkarmıyor. Kamplarda erkekler kısırlaştırılıyor, ya da çok zor şartlarda ölümüne çalıştırılıp peyder pey ölüme terk ediliyor.

Halbuki geçmişten bu zamana bakarsak Abdülmecit han döneminde başlayan himaye Abdülhamit Han devrinde devam etmiş İttihat Terakki de Türkistan'da açtığı medreselerle buradaki Türklere sahip çıkmıştır.

Enver Paşa'nın Habibzade Kemal'i Talat Paşa ve Ziya Gökalp'le görüştürmesi neticesinde Doğu Türkistan'da bir teşkilat kurulmuş ve Çin'e karşı bir mücadele başlamıştır. Sonrasında o gün atılan bağımsızlık tohumları Osman Batur'un liderliğinde vücut bulmuştur. O apayrı bir yazı konusudur.

O ki kendini dünyanın hükümdarı sanan katil Çin'i titreten Asya Kartalı'nın sözleriyle bitirelim: "Bir gün, biz kâfirleri yine çöllerin öbür tarafına atacağız. Sayıları Taklamakan Çölü'ndeki kum taneleri kadar olsa bile!"

Urumçi'de idama götürülürken bile ağzında tek bir şey vardı: Allah u Ekber ve Bağımsız Türkistan. İşte o gün Urumçi'yi yakan Türkistanlılar Osman Batur'un ardından dökülen gözyaşlarıyla beraber bir daha bağımsızlık ateşini yakamadı. Şimdi aynı soruyu tekrar soralım: Urumçi'de güneş bir kez daha ne zaman doğacak?

serkan.ustuner@haber7.com