Merhum Muhsin Yazıcıoğlu otuz yıllık arkadaşım, dostumdu. 1978’de tanımıştım. Ben MHP Genel İdare Kurulu üyesiydim, o ülkücü gençliğin “Muhsin Başkan”ıydı. Onu sevenler hep ona “Muhsin Başkan” dediler.
Son görüşmemiz üç hafta önce, onun davetiyle Topkapı’da bir otelde yediğimiz yemekte olmuştu. Seçimlere umutlu giriyor, başka partilerden kopacağını düşündüğü oyların kendi partisine geleceğine inanıyordu. Bu seçimlerde “büyük bir ivme kazanacaklarına” inanıyordu.

Güneydoğu gezilerini anlatıyor, “Kürt kardeşlerimizi kazanmalıyız” diyordu.

Sağda eline iktisadi güç geçen bir çok kimsenin ‘bozulmasından’ yakınıyor, “Ağabey bilirsin, biz hep ahlaklı olduk, hep öyle olacağız” diyordu.

Partisinin Çırağan’da düzenleyeceği toplantıya davet etmişti, gittim ve bir yazımda da anlatmıştım. Son görüşmemizmiş maalesef.

Türkeş’ten kopuş

12 Eylül’de büyük işkenceler gördü, direndi. 12 Eylül’den sonra merhum Türkeş’ten ayrılmadı; aralarında eskiden beri görüş farkları olduğu halde...  “Komünizm tehlikesi” gibi bir yapıştırıcı ortadan kalktıktan sonra görüş farkları keskinleşti, tartışmaları büyüdü.

1992 yılının galiba Kasım ayı idi. Muhsin Yazıcıoğlu, Ankara’nın Etlik semtinde bir evde, değer verdiği üç arkadaşıyla görüştü, Türkeş’ten ayrılıp parti kurma fikrini ilk defa onlara açtı. Bu üç arkadaşından ikisi şimdi profesör, birisi akademik kariyer sahibi yayıncıdır.

1992’deki Ankara il kongresini “Başbuğ”un adayı kaybetmiş, “Muhsin Başkan”ın adayı kazanmış, Türkeş de Ankara il örgütünü feshetmişti. Bunu anlatan Yazıcıoğlu ayrı bir parti kurmayı düşündüğünü söyledi, görüşlerini sordu. Arkadaşları onu ahlaken haklı buluyordu ama yeni bir partinin tutacağını düşünmüyorlardı.
Fakat o vazgeçmedi, kenara çekilmedi, Ocak 1993’te Büyük Birlik Partisi’ni kurdu.

Hangi milliyetçilik?

Dünyada bütün milliyetçilikler bir tarih tezine dayanır. Bizde Kemalist milliyetçilik Cumhuriyet tarihine, Anadolucu milliyetçilik Anadolu tarihine, ırkçı milliyetçilik İslam öncesi destani dönemlere önem verir.
Muhsin Yazıcıoğu “muhafazakâr milliyetçi” idi. 1980 öncesinde Ülkü Ocakları Başkanı iken bile “Bozkurt” değil, “Alperen” kavramını vurgulardı. Partisi için “tuğ”u ve “gül”ü amblem yaparak, “nizam-ı âlem”i kavramını vurgulayarak Osmanlı esintili bir milliyetçiliği savundu.

1997’de Meclis’teki 7 milletvekiliyle birlikte 28 Şubat’a karşı çıktı. O ‘zorlu’ günlerde Tansu Çiller telefonla beni aramıştı: “Milletvekillerimizi koparmak istiyorlar. Muhsin Bey’i siz iyi tanırmışsınız. Bize destek sözü verdi, güvenilir mi?”

Ben de cevaben, “söz verdiyse kesinlikle tutar” demiştim. Öyle de davrandı gerçekten.

Ve demokrasi

28 Şubat, bir çok muhafazakâr gibi onu da daha “demokrat” bir duruşa itti.

Hırant Dink cinayeti onun tabanında bulunmuş kişilerin işiydi ama o cinayeti kınamış ve Dink için bir şiir de yazmıştı. Şiirindeki “Caniyi besleyen korku ve telaşlarımız..” vurgusu çok önemlidir. “Korku ve telaşlarımız”ın cinayetlere, teröre yol açması!

MHP’nin eleştirdiği TRT-Şeş’i, ilk kutlayanlardan biri de Muhsin Yazıcıoğlu olacaktı.
Hiç şüphesiz namuslu, dürüst, haysiyetli bir liderdi. Asla çıkarların adamı olmadı. Daima fikirlerinin adamı oldu.

Aziz arkadaşım “Muhsin Başkan”a, Allah’tan rahmet diliyorum. Mekânı cennet olsun.

Taha Akyol - Milliyet
t.akyol@milliyet.com.tr