Siyasetçilerinin 'bana sağcılar cinayet işliyor dedirtemezsiniz' diyebildiği hatta Adalet Bakanlarının kendi siyasi görüşünün militanlarını atamakla övünerek 'ne yani kadroları 'sağcıların' elemanlarına mı versem' mealinde açıklama yapabildiği bir ülkede, adaleti sağlayanların siyasetten ne kadar bağımsız kalabileceğini tartışmak abes.

Böylesi bir ortamda doğal olarak kamplaşmış vatandaşlar, kendi siyasi kamplarından biri içeri alındığında daha yargı kararını vermeden onu 'iyi olduğu için suçsuz' ilan edebiliyor. Hatta yargı kararını verdikten sonra dahi 'yargı hatası kurbanı' ya da 'siyasi karar kurbanı' ilan ederek sahiplenmeyi sürdürüyor  (Tanımı belli suçlara rağmen Türkiye'nin 'yargı hatası kurbanları' ile dolu olmasını garipsemeyenlere sözüm yok hatta onlara önerim, ruh sağlıklarını korumak açısından yazıyı okumayı burada bırakmaları) 

Sosyolojik açıdan bakıldığında bu tavırlarda gariplik yok. Asıl garip olan kimsenin suç işlediğini kabul etmemesi ve suçu ortada bırakması. Bu ülkede ömrüm boyunca suçun;  kesin ispatlanmışsa hep dış mikrakların tahriki ile işlenilen, "kurbanın tahrikçi, katilin mazlum", ispatlanamadığı durumlarda 'faili meçhul' kalan fiiller olarak kaldığına şahitlik ettim. Hangi kesimden olursa olsun yargılanan herkesin, yaptığını inkar ederek Türkiye Cumhuriyeti Yasalarına göre hüküm giymemeye gayret sarf ettiğini gördüm. 

Bu bana göre, hedefe varmak için her türlü yalanı meşru gören sağlıksız 'siyasi imanlarla' karşı karşıya olduğumuzu gösteriyor.  Demokrasinin amentüsüne iman etmekle övünüldüğü halde,  insan haklarının içine okunduğu, çoban oylarının farkının alenen ifşa edildiği sistemleri demokrasi diye insanlara yutturanlar ne kadar imanlı ise suçluları da o kadar imanlı yani. Zaten insanın kalitesi biraz da seçtiği düşmanın kalitesi ile orantılı değil midir?

Siyasi muhaliflere bırakın konuşma özgürlüğü vermeyi, inandıkları gibi yaşama hakkını bile zehir eden, 'fikirlerinizin hiç birine katılmıyorum ama onları söylemeniz için kellemi vermeye bile razıyım' diyecek düşünürler yetiştiremeyen ülkemizde, fikir suçlularının daha kaliteli olması mümkün mü?   

Bana yöre yasal süreç, kalabalıklar karşısında aslan kesilen 'militarist ruhların' samimiyetini açığa veren 'turnosol testi' gididir.  'Bu rejim taguttur' diye yola çıkarak yakalanan ama hakim önüne geldiğinde "farz" olan Yusuf Suresi'nin hakkını vermek yerine "Sünnet" diyerek takiye yapıp hadislerine sığınmayı tercih eden en radikal İslamcılarımızdan, Türkiye'yi "Kemalist ırkçı rejimden kurtarıp yerine sosyalizmi inşa etmek" îçin yola çıkıp yakalandığında aslında Kemalist rejimle değil irtica ile mücaedele ettiklerini söyleyen Komünistlerimize kadar bu böyle değil mi?

Ama daha vahim bir durum var.

Artık bu ülkede insanları sergiledikleri fiiler ve söylediği sözlerin içeriğinden dolayı değil, seçtikleri dünya görüşüne göre 'iyi' ya da 'kötü' olarak tanımlamayı meşru görenlerin sayısı da artmaya başladı.

Fiilin suç olup olmadığını işleyenin iyi ya da kötü olması değil, yasa koyucuların çizdiği sınırlar belirler. Dolayısı ile bu sınırların dışına çıkan her iyi de suçludur. Suçun tanımı yasalarla belirlenmiştir ve tartışılmaz. Ve hakimler sanıkların iyiliği ya da kötülüğü ile ilgilenmezler.  Yasaların sınırlarına göre suçlu ya da suçsuz olanı ayırmaya çalışırlar. 

Bir insanın iyi ya da kötü olması tabi ki dünyaya baktığınız yere göre değişir ve tartışmaya açıktır.  Sadece evrensel kurallar dahilinde bakarsanız iyi ve kötünün ana hatları bellidir. Her görüşün iyileri ve kötüleri vardır...  

İyinin de kalitelisi ve kalitesizi vardır. Kaliteli iyi, sıfatının hakkını veren ve savunduğu kurallar dahilinde suç işlediğini kabul edip, kıvırtmayan iyidir...

Yıllardır tekrarlamaktan dilimde tüy biten bir inancım var: Yasalar yanlış yapılmış ve değiştirilmeleri gerekiyor olabilir.  Ama siz yasaları çiğnediğiniz anlaşıldığında, bağrıp çağırıp isyan ederek masum olduğunuzu haykırdığınız, cezanızı azaltmak için bin dereden bin yalan getirdiğiniz sürece o yasalar orada kalmayı sürdürecektir. 

Ancak düşüncelerde bu kavramların sınırlarını şekillendirecek dini inançların çocukların eğitiminden çıkartıldığı, klasiklerin ateizim ve misyonerlik propagandası yaptığı iddiası ile okutulmadığı, Kutsal Kitapların 'siyasi savaş silahı' olarak duvarlara asıldığı ve sövmenin meşrulaştırıldığı bir toplumda bu kavramları ayırt edecek bilinç geliştirmek sanıldığından daha da zordur...

Saygıdeğer Alev Alatlı'nın bana göre faşizmin kalıplarını savunur çizgiye getirerek çıkmaza soktuğu  o muhteşem antiütopya serisinin 'Onarımcıları' bile Akıl-Ahlâk-Adalet-Adap kurallarını baş tacı edecek kadar 'insanlık' sınırları içinde kalıyorlardı.

'Onarımcılar'ı bile masum bırakan bir mantık taşıyanlara faşist diyemeyecek isek kime faşist diyeceğiz?

yasar.iliksiz@haber7.com