Oysa bunu yaparken, “uğruna ölürüz” dedikleri Hazreti Peygamber’in sünnetini dahi ayakları altında çiğnediklerini fark edemeyecek kadar ileri gidiyorlar. Onları yalan söylemekle suçlayamıyorum. Tüm iyi niyetimle bunun cehaletin doğurduğu bir garabet olduğuna inanıyorum. 

Yine de cehaletin canına okuyan bir dinin mensubu olduğunu iddia edenlerin, “okuduğu iki  satır yazıyı anlayamayacak” hatta daha da kötüsü “o yazıyı okumaya gerek bile görmeden yazanını kafirlikle suçlayacak” kadar cahil olmalarına akıl sır erdiremiyorum…

Rahmetli M. Said Çekmegil, “Vahye Göre Büyük Zulüm” kitabı hakkında Vakit gazetesinde yazdığım bir kaç paragraflık tanıtım yazısından dolayı çok duygulanmış ve kitabını anlayan ve anlatabilen nadir insanlardan olduğum için her fırsatta teşekkürlerini iletmişti.

Kitapları dışında hiç tanımadığım ve İslami yaşantı konusunda oldukça katı prensiplere sahip olduğu rivayet edilen (ki muhtemelen pek çok konuda aynı fikirde olamayacağımız) merhumun, neden o birkaç paragraflık yazıdan dolayı bana bu kadar muhabbet duyduğuna önceleri çok şaşırmıştım.

Sonraları Müslüman sıfatını öne çıkartanların eylem ve söylemlerine baktıkça ve merhumun hayatını şirkle ve putlarla mücadele vermeye adadığını öğrendiğimde neden o kadar fazla hayır duasını aldığımı çok iyi anladım.

İslamî camiada pek çok yazarın, hatta adeta evliya gibi sevgi beslenilen yazarlar da dahil bir çok alimin, ünlü eserlerinin satır aralarında farkında bile olmadan nasıl şirke kapı araladığını gözler önüne seriyordu Çekmegil.

İnsanın farkında olmadan (ya da olarak ama nefsine yediremediği için geri adım atmayarak) Vahye şirk karıştırması Çekmegil’e göre en büyük zulümdü.

Çekmegil’i okumadan önce de kılı yararak okuyan ve imanın sigortası olan şüpheyi asla göz ardı etmeyen bir okurdum ama onun eserinden sonra “yeşil sarıklı ulu hocaların” öğrettiklerinde bile şirk olabileceği şuuruyla hareket etmek gerektiğini kavramıştım.

Aslında başkalarının imanını teraziye vurmaya meraklı olanların istedikleri takdirde kendi imanının gramajını öğrenebilecekleri bir tartı cihazı var: Şüphe. Aklını kullananlar için şüphe aynı zamanda imanın kalkanıdır. Şüphesinin kıymetinin bilen mümin cehalet batağına saplanamaz.

Mamafih, yazanın/söyleyenin ne dediğine değil, yazdıklarının/söylediklerinin kendi kafasındakilere uyup uymadığına bakarak hayatta bildiğini okuyan; öğrenilecek her şeyi öğrenmiş, “imanımı kaybederim” korkusuyla beyinlerindeki şüphe mekanizmalarını tahrip etmiş, verilerinin gücelenmesini engelleyerek robotlaştırmış, kafalara bunu anlatmak imkansız…

O zaman niye ısrarla yazıyorsun diyeceksiniz.

Sanırım, tanışma fırsatı bulamadığım merhum Çekmegil, tüm yalınlığıyla izah ettiği halde bir avuç insan dışında kimseye anlatamadığı gerçekleri neden ısrarla amansız hastalık kendisini frenleyene kadar yazmış ise ben de aşağı yukarı o sebeple yazıyorum…. Mekanı cennet olsun…

Yaşar İliksiz - Haber 7
yasar.iliksiz@haber7.com