Aynı sevinci bir yıl önce Sivasspor ile yaşamak istiyordum. Anadolu İhtilalini zafere taşıyan bayrağı şampiyonluk burcuna dikmek Sivasspor'a değil Bursaspor'a nasip oldu. Vardır hikmeti. İhtiyacı vardı Anadolu'nun bu şampiyonluğa. Yaşanan yalnızca Bursaspor'un değil, Tüm Anadolu'nun sevincidir, onlarca yıldır beklenen volkan patlamasıdır. İstanbul'daki Jakoben fanatikler malesef bu gerçeği göremediler, kolay kolay da göremeyecekler... 

Bursaspor'u canı gönülden tebrik ediyorum. Koyu Fenerbahçeli olarak paylaşıyorum onların sevincini. Sportmenliğin gereği olarak da değil, sportmenliğin özü zaten bu değil mi?

Mesai arkadaşlarım şahittir ki Fenerbahçe'nin Şampiyonlar Ligine gitmesi kesinleştiği günden beri Bursaspor'un şampiyon olmasını istediğimi her fırsatta tekrar ediyordum. Hatta kimilerinin "Aman abi Bursalıyım demek tehlikeli" tahriklerine rağmen inatla ve ısrarla dile getiriyordum arzumu: "Fenerbahçeliyim ama Bursaspor'un şampiyon olmasını istiyorum" diyordum.

En azından "Fenerbahçe şampiyon olacağına Bursaspor olsun" diye mecburen Bursaspor’u destekleyen Galatasaray ve Beşiktaşlıların Bursaspor sevgisinden anlamlıdır sevgimiz...

Denizli, Ankaraspor ve Diyarbakırspor için üzgünüm. Onları vermiş oldukları mücadeleden dolayı kutluyoruz ama ne yazık ki oyunun kuralı bu. Biri üzülecek ki birileri sevinebilsin. Diyarbakırspor’un özellikle başarılı olması için dua ettiğim bir sezonda siyaset ve terör kurbanı edilerek düşmüş olması üzüntümü katlıyor.

Öte yandan dün Şükrü Saraçoğlu'nda yıllardır özlemini çektiğim manzara yaşanıyordu.

Maçın bitiş düdüğü ile birlikte Fenerbahçe seyircileri olarak; yeşil çimlere koştuk ve şampiyonluğu kaybeden takımımızı bağrımıza bastık, onları sevinç içinde kucakladık.

Ne yazık ki o manzarayı yanılıp, takımımızın şampiyon olduğuna inandığımız için ortaya çıkarttık

Oysa yanılmadan da, takımımızın ikinci olduğunu bilerek de, sergileyebilmeliydik aynı tavrı.

Sevgi gösterisi için başarıyı esas almak şart mıdır? Verilen emeğe, dökülen alın terine saygı yok mudur?

Şampiyon iken sevdiklerimizi, şampiyon olmadıklarında sevmiyor muyuz?

Hayatın her alanında benzer manzaralar var.

Kendi kapasitesini zorlayıp sınava hazırlanan ama başarılı olamayan çocuklarımız, eve ekmeği helalinden götürebilmek için her türlü aşağılanmaya razı olan eşlerimiz aynı şekilde şampiyon olamayan Fenerbahçe muamelesi görmüyor mu bizden?

“Hayatınız nerden baksan vavien" diyerek Taylan biraderlerin kulağını çınlatarak son noktayı koyalım.

Şampiyon olamayan futbolcuların bağırlara basılarak, emeklerine duyulan saygı ve sevginin kitlesel olarak gösterilebildiği güzel günler dileğiyle...

Yaşar İliksiz - Haber 7
yasar.iliksiz@haber7.com