Şair yürekli insan, en son konuştuğumuzda, bir mısrasında; dikdörtgen gökyüzünde bulut göremediğinden şikayet ediyordu. 

Şiirin sonraki mısralarını duymadım bile... Gözlerim pencereden dışarı kaymış, Haliç semalarında gezinen bulutları görüp şükür makamına tırmanmıştı çoktan.

O mısra, çocukluğuma atılan olta oldu ve yakalayıp getirdi  "Havada bulut, sen bunu unut" tekerlemesini...  

Oysa unutmuyordu insan bulutlardan kaptığı hiçbir imgeyi.

Çocukluğumdan beri bulutlara bakıp hayaller kurmayı o kadar severim ki gün gelmiş beni sinemaya çağıran en sevimli filme bile tercih etmişimdir o temaşayı.

Bulut ve çocukluk yanyana gelince Yılmaz Odabaşı'nın şu mısraları kor ateş gibi canlanıverdi zihnimde:

"acımamışlar... hiç acımamışlar 
ne bulut bırakmışlar ne çocuk
ne bahar bırakmışlar ne de yolculuk 
bunu bildikçe üstlendim cinnetimi"

Bu kahır mısralarının yazılmamasını sağlayabilmeyi gerçekten herkes ister miydi? Herkes istiyorsa yazdıran bulut katilleri kimdi?

Hayati Baki'nin mısralarında kurduğu hayali gerçekleştirmek çok mu zordu?

"bu bulutu boyayalım : salıncak olsun,
çocuk olsun, kaysın kaydırak oynasın
parkta : dizleri kanasın boyasın
çakıl taşlarını güneşin rengi : adı
su olsun, ..."

İmgesini bulutlardan sağmayan şairlerin, kuru ve sert mısraları dövüyor bugün toplumun ruhunu. Günümüz insanlarının, su verilmeyen çelik gibi kırılgan oluşu, en ufak hamlede parçalanışı ondan!

Bulutlara bakmayı unuttu insanlar ve hayallerinin sınırları daraldı.

Oysa Ahmet Muhip Dranas gibi imrenerek bakmak için çok geç değil hâlâ: 

"Bakıp imreniyorum akınına
Şehrin üstünden uçan bulutların.
Gidiyor, gidiyorlar yakınına
Rüyamızı kuşatan hudutların"

Sahi ey okur, sen en son ne zaman baktın bir buluta?

Saçın çözüp sizin için ağlamak üzere salkımlaşmış bulutlar var gökyüzünde... 

Yaşar iliksiz - Haber 7
yasar@yasariliksiz.com
@yasariliksiz
www.yasariliksiz.com