Sanki sınırın bir tarafında aklı başında, normal, düzgün düşünebilen, sağduyulu kalabalıklar var; öte tarafta ise çılgınlaşanlar, ölçü tanımayanlar...

Siyasetten magazine kadar her yerde rastlanıyor bu tiplere.

Bu yüzden “normal” yurttaşlardan bana yansıyan şikâyetler daha çok bu konularda yoğunlaşıyor.

“Yahu nasıl oluyor da böyle konuşabiliyorlar, görmüyorlar mı?” sorusuyla karşılaşıyorum sık sık.

Galiba görmüyorlar.

Toplumun nefes alıp verişlerini hissedebilmek için, onun içinde olmak gerekiyor.

Siyaset toplumun içinde yaşamıyor. Meclis genel kurulu, toplumu hissetmek için en uzak mekân. Başka bir mantık var orada.

Aynen askerlikte olduğu gibi “farklı mantık”la düşünüyorlar.

Köşe yazarlarının da kendilerine ait bir dünyaları ve ayrı değer yargıları var.

Bazısı topluma yakın, bazısı ise çok uzak.

Magazin dünyası da toplumun içinde yaşamıyor. Onların da kendilerine ait raconları var.

Bu yüzden Türkiye’de arada sırada sağduyulu sözler duyduğu zaman şaşırıyor insan. Acaba doğru mu okuyorum diye bir kez daha bakıyor metne.

Dün bana da aynen böyle oldu.

Diyanet İşleri Başkanı Profesör Ali Bardakoğlu şunları söylüyordu:

“Diyanet İşleri Başkanlığı’nı, Cumhuriyetimizin temel ilkeleri olan laiklik ve çağdaşlıkla bir arada yaşatmanın yollarını arıyoruz. Bu, din için de son derece önemlidir. Diyanet İşleri Başkanı olarak sanat ve estetiği önemsiyorum. Dindarlığımız daha şehirli, daha sanat ve estetikle bir arada olmalı. Sanat ve estetiği ihmal eden bir dindarlık olgunlaşma dönemini tamamlayamamış olarak algılanmalıdır.”