Lütfen bu çocuğun gözlerine iyi bakın.

O size Türkiye’nin içinde bulunduğu kargaşayı, asker-sivil tartışmasını, adaleti, yargıyı, Kürt sorununu anlatacak. Bütün cevapları verecek.

Bir ilkokul çocuğu bütün sorunları nasıl anlatabilir bize demeyin. Anlatır; yaşamıyla ve ölümüyle anlatır.

Çocuğun adı Uğur.

Kızıltepe İlçesi’nde kamyon şoförlüğü yapan babası ve annesiyle bir akşam yemeğe oturacaktı. Babası “hadi Uğur gel şu valizi kamyona götürelim” dedi.

Anne sofrayı hazırlarken baba oğul ayaklarında terliklerle evden çıktılar. Kamyon kırk metre ilerideydi. Eşyaları bırakıp geri dönecek ve yemeklerini yiyeceklerdi. Baba o gece Mersin’e yük götürecekti.

Sofrayı hazırlayan anne birden evlerinin önünden kurşun sesleri geldiğini duydu. Korkudan hemen komşunun evine sığındı.

Ne olup bittiğini anlayamıyor, saklandığı yerde aklını kaçıracak gibi oluyordu.

Ateş sesleri kesilince dışarı çıktı, kocasının ve oğlunun cansız bedeniyle karşılaştı.

Kocasının vücudunda sekiz kurşun vardı, oğlu Uğur’un ise on üç.

Bu kurşunlardan dokuzu Uğur’un sırtındaydı.

İki eline ikişer kurşun saplanmıştı, sırtına ise dokuz kurşun.

TBMM raporuna göre; sırtındaki dokuz kurşun bir atış talimi yapar gibi sıraya dizilmişti, aynı hizadaydı.

Yine raporlara göre 50 cm’den daha yakın mesafeden ateş edilmişti.

Baba-oğulu polisler öldürmüştü.

Onlara ne oldu biliyor musunuz?

Beraat ettiler.

İlkokul çocuğu Uğur’a karşı meşru müdafaa halinde olduklarına hükmedildi.

Şimdi Uğur’un gözleri hepimize soruyor:

Bu mu adalet?

Bu mu insaf?

Beni niye öldürdünüz?

Babamı niye öldürdünüz?

Sivil yargı mı askeri yargı mı tartışmasının yapıldığı bu günlerde Uğur bize “Önce adalet!” diyor. “Hangi mahkeme olursa olsun, önce adalet!”

Biz ya bu adaleti sağlayacağız ya da mülkün temelinin göçüşünü hep beraber seyredeceğiz.

Bu tutumla ne Kürt sorunu çözülür bu memlekette, ne demokrasi yerleşir ne de topluma adalet duygusu yerleşir.

Uğur’un gözlerine bakın.

Bütün sorular ve bütün cevaplar orada.

Zülfü Livaneli - Vatan
zlivaneli@gazetevatan.com