Son zamanlardaki en çarpıcı cümleyi televizyonda Altan Tan’dan duydum:

“Bir Kürt isterse Edirne’ye gider, kimse bir şey sormaz. İsterse milletvekili, bakan, cumhurbaşkanı olabilir; kimse bir şey söylemez. Ama bir Kürt, Kürt olamaz.”

Bu cümle yıllardan beri bu ülkede yaşadığımız büyük trajedinin altını çiziyor.

Kürt’e göğsünü gere gere Kürt olduğunu söyleme, ana diliyle ve kültürüyle gurur duyma hakkı verilmedikçe yapılan her şey boştur.

Bu hak; Türkiye Cumhuriyeti’nin bölünmemesinin, dirlik düzenlik içinde yaşamasının, evlatlarının kanının dökülmemesinin garantisidir.

Ne yazık ki Güneydoğu’da yaşamamış ve olayları yakından izlememiş kimseler, iyi niyetli olsalar bile gerçeği kavrayamıyorlar.

Orada insanların neler çektiğini, devletin onlara nasıl kan kusturduğunu bilemiyorlar.

Bazıları saf saf soruyor: “Faili meçhul ne demek? Nereden çıkıyor 17 bin faili meçhul cinayet?”

Hemen söyleyeyim. Meclis komisyonunun raporundan çıkıyor.

Musa Anter gibi, Vedat Aydın gibi bir tenhaya götürülüp öldürülenlerin adını biliyoruz ama adını ve ne olduğunu bilmediğimiz binlerce kişi var.

Çünkü o dönemlerde Güneydoğu Anadolu, “insan avı” düzenlemenin, Kürt öldürmenin serbest olduğu bir yerdi.

Masum insanları öldürüp, sonra onların PKK’lı olduğunu iddia etmek modaydı. O zaman kimse sormazdı bu insanların hesabını.

Bu gerçeği zaten kabul etmeyen yok.

Emekli generaller, valiler, emniyet müdürleri bile “canım devletin içinde de yanlış yapanlar oldu elbette” diye konuyu şahıslara indirgemeye, devlete mal etmemeye çalışıyorlar.

Doğru!

Biz de öyle isteriz.

Kendi devletini karalamayı kim ister ki?

Ama bunun şartı, suç işleyenlerin hepsini cezalandırmak, devleti suçtan arındırmaktır.

Hem suçluyu koruyup hem “devlet içindeki bazı kişilerin yanlışı” demek olmaz.

***