Niyetim bu hafta sayfamızda sizlerle paylaşmaktı fakat Pazartesi akşamı kısa metrajlı ama ağır çekim film gibi bir anın beni soru işaretleri ile bıraktığını ve o soru işaretlerinin bugüne de taşındığını fark edince sizlerin görüşlerine sunmak amaçlı bu haftanın yazısını önümüzdeki hafta, geçen akşam yaşadıklarımı da bu hafta paylaşmayı isabetli gördüm.

Korkaklık mı yaptım yoksa saygılı mı davrandım bilemiyorum. Arada kaldım aslında, hatta iki gün oldu ben hala orada kaldım desem yeridir.

Dinler arası saygının savunucusuyumdur. Hangi ülkede olursam olayım yalnız kendi dinim değil başka dinlere ait olan manevi günlerin de sessiz bekçisiyimdir. Bu konuda kendime yapılmasını istemediğimi başkasına yapmamaya gayret gösteririm.

Açıkcası pratikte ve teorikte benimle ilgisi olup olmaması hiç önemli değildir. Toplumların yanında olmak dünyalı olmak, dünyalı olmak insan olmak için gerekliliktir. İnsan gibi insan olmaya çalışmanın erdemli olmakla yakından ilişkisi olduğuna inananlardan da olduğumu işin içine katarsak geçen akşam iftar öncesi yaşadığım birkaç dakikanın sonucunda nasıl davranmalıydım acaba?

Çelişkide ve arada kaldım…

Yalnız mıyım değil miyim? İşte bu noktada okurlarımızdan daha güzel bir danışma merci olduğunu düşünmemekteyim. Bu sebepten mütevellit buyrun işte dünde yaşanan ama bugün hala benimle olan  o birkaç dakika;

Yer İstanbul'un lüks otellerinden biri…

Davetliler arasında tanınmış simalar da var yok ta…

İftara yarım saat kalmış ve katılacaklar yavaş yavaş lobide belirmeye başlamıştı. Bekleme salonunun olduğu yerde masa ve sandalyeleri  görenler davetin verildiği odaya geçene kadar, hem trafikten hem de sıcaklardan olsa gerek burada oturup soluklanmak istemekte gayet haklılardı. Ben de öyle yaptım.

Sevdiğim bir dostum ' Hadi yarım saat kaldı' derken sandalyeyi çekip aralarına katıldım. Burnuma gelen keskin bir koku ile irkildim. Garson 'Buz ister misiniz?' diye sorunca aynı masada tam sağımda oturan arkadaşın viskisini yudumladığını farkettim.

Kuruyemişi önünde, viskisi elinde iftar saatinin gelmesini bekleyenler arasında o da vardı. Salondan iftarın verileceği yere doğru geçenlerin dikkatini çekmiş midir bilemiyorum fakat ben minik bir bahane ile nazikçe yanlarından ayrıldım.

İçimde garipsemeyle karışık bir şaşkınlık hissi oluştu… Tüm gece düşündüm. Şimdi bunun adına ne denebilirdi? Normal bir davranış mıydı? Özgürlük başlığı altında eşşeklik yapmak böyle birşey olabilir miydi? Peki ben bunu nazikçe söyleme hakkına sahip miydim? Değil miydim?

Bakın hala neydi bu demekten kendimi alamıyorum.

İftar yemeğine davetlisiniz ve canınız viski istiyor. Masadakiler oruçlu, ezanın okunmasına yarım saat var. Kişisel olarak görüşleriniz nedir gerçekten çok merak ediyorum.

Ben kendi görüşlerimi bildirmekte sanıyorum geciktim. Gitti o tren… Aradan iki gün geçtikten sonra arkasından konuşur gibi bende oluşturduğu hisleri yazmayacağım. O masada sanki birkaç yumuşak kelime edebilirdim. Hay Allah…

Aklımdan neler neler geçiyor… Fakat şansımı kaybettim. Peki ya sizler? Filmi başa saralım, benim yerimde de siz olun. Buyrun efenim, buyrun. Ben ettim siz etmeyin.

Serdem Coşkun - Haber7

serdemcoskun@gmail.com